Toen ik deze zomer met een groep kajakkers afreisde naar Pembrokeshire in Wales, voelde het als een cirkel die rond was. Mijn kajakavontuur begon ooit bij De Frosken, geïnspireerd door Jan Faber en Janneke Nijholt. Dankzij hen volgde ik een cursus bij de Dutch Sea Kajakkers, en nu – jaren later – stond ik met een groep gelijkgestemden aan de rand van de Atlantische Oceaan.

De voorbereiding begint al een halfjaar van te voren, we hebben regelmatig overleg en organiseren een gezamenlijke meerdaagse tocht van te voren. Zo weten we hoe we ervoor staan, qua uitrusting, conditie en mentaal. Voor deze expeditie was ik verantwoordelijk voor de logistiek. Dus met een gehuurde bus en onze kanokar vertrok ik in alle vroegte op weg naar IJmuiden. Onderweg de mede expeditieleden oppikkend.

De reis begon al avontuurlijk. Onze kanokar, eigendom van De Frosken, besloot onderweg een eigen koers te varen. Los van de trekhaak geschoten en daarna met een uitschuifbare lichtbak die over het asfalt sleepte, zorgde voor de nodige schrik. Dat liep goed af, maar het was een reminder over hoe belangrijk het is om alles te testen van te voren en goed vast zetten. Iets wat ik later nog eens mocht leren.

De overtocht met de veerboot was het begin van een week vol leren, lachen en grenzen verleggen. Onder begeleiding van twee fantastische instructeurs – Walter Noort uit Nederland en Ben Fothergill uit Wales – leerden we wat zeekajakken écht inhoudt. Ben, met zijn kalme maar scherpe observaties, bracht ons in contact met stroming, branding, wind en rotskust. Zijn motto “Observe, Plan, Adapt” werd mijn persoonlijke mantra.

Ik heb veel geleerd deze week. Soms letterlijk met vallen en opstaan. Zoals die ene rots waar ik mijn geleende kajak iets te enthousiast op parkeerde. Resultaat: een geschaafde hand, een gekrenkt ego, en een waardevolle les over inschatting en risico. Maar ook over samenwerking: hoe je elkaar helpt bij het instappen, bij reddingen, en bij het maken van keuzes op het water.

Coasteering was een onverwachte highlight. Zwemmen, klimmen, springen – zonder kajak, maar met dezelfde focus op veiligheid en vertrouwen. En ja, ik ben mijn PLB verloren, zat niet vast. Balen. Maar ook dat hoort bij avontuur: omgaan met tegenslag en leren van wat misgaat.

Wat me het meest bijblijft? De kracht van de groep. De humor, de steun, de gesprekken bij het kampvuur en de pints in de pub. En het besef dat kajakken op vele manieren kan, op vele plekken. De Frosken heeft me op weg geholpen, en deze expeditie heeft me verder gebracht.

René Bergsma